Τι χρονιά κι αυτή… γεμάτη εκπλήξεις, ανατροπές, ανόδους και πτώσεις… λίγες μέρες πριν φύγει ο χρόνος ταξιδεύω μέσα στους μήνες και τις μέρες του σαν να ξεψυχώ και η ζωή μου να τρέχει μπροστά μου καρέ καρέ από φιλμ παλιάς μηχανής… σαν να ζω ένα ‘μικρό θάνατο’…

Κι ενώ στο τέλος κάθε χρονιάς πρωταγωνιστούν βεγγαλικά, χαμόγελα και φιλιά, μοιάζει αυτός ο θάνατος να είναι παράλληλα το άνοιγμα μιας νέας αρχής. Τι χρονιά κι αυτή, λοιπόν, ξανασκέφτομαι! Δύσκολη. Ζόρικη. Κουραστική. Πιεστική. Απαιτητική. Δυνατή. Τι χρονιά κι αυτή… μα όπως και να ήταν, τώρα στο τέλος τη νίκησα εγώ κι όχι αυτή εμένα. Και ξέρετε γιατί; Επειδή η δική μου ευτυχία είναι πολύ απλή, κρύβεται πίσω από οκτώ πρόσωπα και τα χαμόγελά τους. Κι όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ… Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ… Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω… μερικές φορές… Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν…» Τι χρονιά κι αυτή, μπήκε με τρόμαξε μα δε με νίκησε, γιατί εκείνα τα απλά και σημαντικά δεν τα άγγιξε και τα αλλά τελικά δεν μπορούν να με αγγίξουν, γι’ αυτό και τα νίκησα! Τι χρονιά κι αυτή! Τελικά μου αρκεί «που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους»!