Ο Δήμος είναι το σπίτι του, οι συνεργάτες του η οικογένειά του, κι όπως γίνεται σε κάθε σπιτικό αγκαλιάζει και τις δύσκολες αλλά και τις χαρούμενες στιγμές. 

Η συνέντευξη με τον Αντιδήμαρχο Παιδείας και Κοινωνικών Δομών του Δήμου Παλαιού Φαλήρου, Μιχάλη Μιχαηλίδη ήταν μια όμορφη περιπέτεια! Μια βόλτα υψηλών ταχυτήτων. Ο χαρακτηρισμός “πανταχού παρών” του ταιριάζει απόλυτα! Ασταμάτητος και με αξιοζήλευτη ενέργεια κατάφερνε με τρόπο μαγικό να είναι μαζί μας, να απαντά στις ερωτήσεις μας και ταυτόχρονα να λύνει δεκάδες θέματα που έφταναν ασταμάτητα σε αυτόν! Χαμογελαστός και ήρεμος έδειχνε να έχει τον απόλυτο έλεγχο και να μεταφέρει την ψυχραιμία και τη θετική ενέργεια σε εμάς και στους συνεργάτες του. 

Ήσασταν υπεύθυνος Παιδείας και Κοινωνικών Δομών του Δήμου Παλαιού Φαλήρου. Ποια ήταν τα σημαντικότερα προβλήματα που έπρεπε να ξεπεράσετε για την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Η υγειονομική κρίση με την εμφάνιση του Covid 19 ήταν ομολογουμένως μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε ως δημοτική αρχή. Κληθήκαμε να διαχειριστούμε κάτι εντελώς καινούριο, χωρίς προηγούμενη εμπειρία και έπρεπε να αντιδράσουμε ακαριαία, καθώς δεν υπήρχαν περιθώρια για καθυστέρηση. Ειδικά οι τομείς της δικής μου ευθύνης αποδείχθηκαν οι πλέον απαιτητικοί – τόσο στο κομμάτι που είχε να κάνει με τα παιδιά όσο και σε εκείνο που αφορούσε ανθρώπους κοινωνικά αποκλεισμένους και οικονομικά ευάλωτους. Ωστόσο, με την αμέριστη υποστήριξη του δημάρχου μας Γιάννη Φωστηρόπουλου και τη βοήθεια των υπαλλήλων του Δήμου, μετατρέψαμε τον φόβο της πανδημίας σε σθένος, αντλώντας δύναμη από το πάθος μας να νικήσουμε κάτι τόσο μεγάλο και προκλητικό.

Το εγχείρημα κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν. Υπήρχαν τεράστιες αντικειμενικές δυσκολίες. Ακολουθώντας πάντα τα υγειονομικά πρωτόκολλα, εξοπλίσαμε τα σχολεία μας με τα απαραίτητα υλικά (μάσκες, γάντια) και φροντίσαμε να μην είναι κανένας κάτοικος της πόλης μας μόνος σε αυτή τη συγκυρία. Παραδιδόταν καθημερινά φαγητό από την «Κοινωνική Κουζίνα» σε όλους τους ωφελούμενους, ενώ ενεργοποιήθηκε η «Βοήθεια στο Σπίτι» -ένα κύμα ανθρωπιάς τόσο απαραίτητο ειδικά εκείνο το διάστημα. Ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία με τους κοινωνικά ασθενέστερους, στέλνοντάς τους τις συνταγές των φαρμάκων τους κατ’ οίκον. Πολλές δε φορές, όταν δε μπορούσαν οι ίδιοι, ψωνίζαμε τα φάρμακα και τα είδη πρώτης ανάγκης,. Για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες, η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να οργανωθεί άμεσα και άριστα ένα δίκτυο, μια καλοκουρδισμένη μηχανή, από τον δήμαρχο μέχρι και τον συμβασιούχο. Ταυτόχρονα, έπρεπε να στηρίξουμε ψυχολογικά και τους δημότες μας. Αλλά τα καταφέραμε, λαμβάνοντας μάλιστα και τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της υγείας των υπαλλήλων μας. Ίσως, η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι ο καθένας από εμάς έπρεπε να παραμερίσει τη δική του εύλογη αγωνία για την πρωτόγνωρη αυτή υγειονομική κρίση και να λειτουργήσει ψύχραιμα για χάρη όλων των κατοίκων της πόλης μας.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση;

Η συστηματική ενασχόλησή μου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη του ενδιαφέροντός μου για τα κοινά της πόλης μου. Δεν αισθάνομαι πολιτικός, αλλά ένας άνθρωπος που θέλει να φροντίσει τη ‘γειτονιά’ στην οποία μεγάλωσε και που τώρα μεγαλώνουν τα παιδιά του. Ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για την πόλη του, επιδιώκοντας να γίνει πιο σύγχρονη, ποιοτικότερη και περισσότερο ανθρώπινη. Λειτουργώ, δηλαδή, περισσότερο με κοινωνική ευθύνη και όχι σαν πολιτικός.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που ζήσατε στον Δήμο; Θυμάστε κάποια που σας έδωσε μεγάλη χαρά και ευτυχία;

Δύσκολες στιγμές υπήρξαν αρκετές. Η  δυσκολότερη ήταν όταν κινδύνευσε η ζωή της μητέρας μου από τον Covid 19. Κι ενώ εκείνη νοσηλευόταν, εκτός του ότι δεν μπορούσα να βρίσκομαι κοντά της να της συμπαρασταθώ, έπρεπε παράλληλα να βάλω στην άκρη την προσωπική μου αγωνία, προκειμένου να ανταποκριθώ στα ιδιαίτερα απαιτητικά καθήκοντα εκείνης της περιόδου. Οι ευχάριστες στιγμές είναι πολλές! Και δεν σχετίζονται, όπως θα πίστευαν ορισμένοι, με τις τιμητικές διακρίσεις ή τα βραβεία για τις δράσεις μας ούτε με τις μεγάλες διοργανώσεις και τις εκδηλώσεις μας. Αντιθέτως, είναι οι ζωγραφιές των παιδιών των σχολείων μας, που παρουσιάζουν κάποιο έργο μας, καθώς και οι αγκαλιές τους. Και φυσικά το «Δέντρο της Αγάπης» που διοργανώνουμε κάθε Χριστούγεννα με τους εθελοντές του Κοινωνικού μας Παντοπωλείου, προσφέροντας τρόφιμα στους οικονομικά ασθενέστερους της πόλης μας και γεμίζοντας και τις δικές μας καρδιές με αγάπη και ζεστασιά. Τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πως η ζωή μου είναι απόλυτα δεμένη με τον Δήμο. Ο Δήμος είναι το σπίτι μου, οι συνεργάτες μου η οικογένειά μου, κι όπως γίνεται σε κάθε σπιτικό αγκαλιάζω και τις δύσκολες αλλά και τις χαρούμενες στιγμές. 

Υπάρχει κάποιο ζήτημα του Δήμου που δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα την επόμενη τετραετία;

Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά όσα κι αν κάνουμε, ο δήμαρχος κι όλοι εμείς που ανήκουμε στην ομάδα του, αισθανόμαστε ότι υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει. Σε μία τετραετία δεν αλλάζει μία πόλη. Βελτιώσεις γίνονται, αλλά οι ίδιοι απαιτούμε από τους εαυτούς μας το Παλαιό Φάληρο να είναι δήμος-πρότυπο. Να προσφέρει ποιοτική διαβίωση στους κατοίκους του και να αποτελεί απολαυστική εμπειρία για τους επισκέπτες του. Εντοπίσαμε τα «αγκάθια», διαθέτουμε το σχέδιο, έχουμε την όρεξη. Ευελπιστούμε οι συμπολίτες μας να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους σε μας για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας.

Πώς αντιμετωπίζετε τους δυσαρεστημένους δημότες;

Με ηρεμία και διάθεση για συζήτηση. Όλοι εμείς βρισκόμαστε στην υπηρεσία των κατοίκων της πόλης μας και οφείλουμε να δεχόμαστε κάθε κριτική. Δεν σας κρύβω ότι πρώτος ο δήμαρχος Γιάννης Φωστηρόπουλος αποζητά την κριτική, επιδιώκει τη συνεργασία των δημοτών και, βεβαίως, το ίδιο μας προτρέπει να κάνουμε κι εμείς. Άλλωστε, οι πολίτες είναι οι καλύτεροι ρεπόρτερς. Πολλές φορές τους ζητάμε φωτογραφίες από σημεία που χρειάζονται παρέμβαση. Προσωπικά, έχω τον ίδιο αριθμό κινητού εδώ και δεκαετίες και είμαι διαθέσιμος για τους δημότες. Το τηλέφωνο και η πόρτα του γραφείου μου είναι μονίμως ανοιχτά και για τους δυσαρεστημένους. Η κακοπροαίρετη και χαιρέκακη διάθεση είναι εκείνη που με ενοχλεί. Η γόνιμη και εποικοδομητική κριτική είναι υγιής και καλοδεχούμενη.

Είστε ένας επιτυχημένος επαγγελματίας και, όπως ακούγεται, «πανταχού παρών» στον Δήμο. Ταυτόχρονα, έχετε και την οικογένειά σας. Πώς καταφέρνετε να τα συνδυάζετε όλα; 

Σας ευχαριστώ για το «επιτυχημένος», αν και γι’ αυτό κρινόμαστε κάθε μέρα. Το “πανταχού παρών” με κάνει και χαμογελάω γιατί οι φίλοι μου -κι έχω τη χαρά και την ευλογία να έχω επιστήθιους φίλους που μετράμε δεκαετίες μαζί- με περιγράφουν σαν κάποιον που περπατάει, μιλώντας παράλληλα στο κινητό. Κι  όντως ισχύει. Προσπαθώ να «οργώνω» την πόλη, να βλέπω κατοίκους, να συνδιαλέγομαι μαζί τους. Είναι τρόπος ζωής, μια συνήθεια που έχει γίνει αγάπη και που φυσικά χωρίς την κατανόηση της γυναίκας μου δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Η αλήθεια είναι ότι η Σπυριδούλα έτσι με γνώρισε, υπερδραστήριο και να ασχολούμαι με τα κοινά. Έτσι με αγάπησε και συνεχίζει -ελπίζω- να με αγαπάει! Και βέβαια είναι πολύ υποστηρικτική σύντροφος, το στήριγμά μου όλα τα χρόνια. Όταν υπάρχει σεβασμός και κατανόηση, βρίσκεις και τις ισορροπίες. Ίσως έχω λιγότερες ώρες ξεκούρασης και ύπνου γιατί θέλω να προλαβαίνω τα πάντα. Αλλά πραγματικά νιώθω ευλογημένος, τόσο για την οικογένειά μου, τους γιους μου, όσο και για τη δουλειά μου και την ενασχόλησή μου με τον Δήμο.

 Τα παιδιά σας δε σας κάνουν παράπονα;

Με τους γιους μου συζητάμε πολύ. Τους έχω εξηγήσει και αρχίζουν και κατανοούν πως εργάζομαι για παιδάκια της ηλικίας τους, ότι προσπαθώ και για τη δική τους γενιά. Γνωρίζουν τους συνεργάτες μου, τους φίλους μου, την πόλη μας και αισθάνονται κομμάτι της όλης προσπάθειας. Ο Θωμάς, ο οποίος είναι εννέα ετών, πολύ συχνά έρχεται μαζί μου σε εκδηλώσεις, που λόγω και της φύσης του τομέα μου απευθύνονται σε παιδιά. Ο τετράχρονος Άγγελος, το μεγάλο πειραχτήρι, ίσως παραπονιέται λιγάκι λόγω ηλικίας. Πάντως, δεν υπάρχει μέρα να μην ασχοληθώ μαζί τους. Άλλωστε, από την οικογένειά μου αντλώ δύναμη. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι οι στυλοβάτες μου.

Ως γέννημα θρέμμα του Παλαιού Φαλήρου, πώς βλέπετε τις αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη συνολικά στην περιοχή των Νοτίων Προαστίων;

Είμαι 48 ετών, γεννήθηκα και ζω στο Παλαιό Φάληρο όλη μου τη ζωή. Στους δρόμους αυτούς πρωτοπερπάτησα, στη θάλασσα αυτή έκανα τα πρώτα μου μπάνια κάθε καλοκαίρι, στην παραλία της πρωτοβγήκα βόλτα με φίλους και πήγα στο πρώτο μου ραντεβού. Στα ίδια μέρη μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Προφανώς, η ζωή εξελίσσεται και μαζί της και η πόλη μας. Για παράδειγμα, πριν από κάποιες δεκαετίες, λέξεις, όπως «πράσινη ανάπτυξη» ή «ανακύκλωση» ήταν ανύπαρκτες. Σήμερα, όμως, είναι ζητούμενα και αποτελούν επιτακτική ανάγκη, όπως και το όραμα της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Μάλιστα νιώθω υπερήφανος που αποτελώ κι εγώ ένα μικρό κομμάτι του όλου εγχειρήματος. Εύχομαι να είμαστε γεροί και να ζήσουμε την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου της πόλης μας, αλλά και τη νέα πραγματικότητα, τη μεταμόρφωση, των Νοτίων Προαστίων.

 Μιλήστε μου για τις παιδικές αναμνήσεις σας στο Παλαιό Φάληρο. Μπορείτε να το συγκρίνετε με το σήμερα; 

Όταν εγώ ήμουν παιδί πριν από τέσσερις δεκαετίες περίπου, ήταν δεδομένο ότι μετά το διάβασμα των μαθημάτων μας, θα μαζευόμασταν στη γειτονιά και θα παίζαμε στις αυλές ή στις πιλοτές των σπιτιών μας. Δεν ισχύει το ίδιο για τους γιους μου, αφού οι εποχές πλέον είναι πιο πονηρές και επικίνδυνες. Ευτυχώς, όμως, έχουμε πολλές παιδικές χαρές και το εκπληκτικό πάρκο μας, το οποίο χαίρονται τα παιδιά της πόλης μας. Θυμάμαι επίσης να μαζευόμαστε στις πλατείες και οι γονείς μας να κάθονται στα παγκάκια και να μας παρακολουθούν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα στις πλατείες του Παλαιού Φαλήρου όπως σε αυτή της Αγίας Βαρβάρας. Αναπολώ επίσης τις βόλτες στα «βραχάκια», όπως τα λέγαμε τότε. Η ίδια «περατζάδα» με γεμίζει ηρεμία και με ξεκουράζει και σήμερα. Τέλος, δεν μπορώ να ξεχάσω την απερίγραπτη χαρά μου, όταν άνοιγε το θερινό σινεμά στην Αιόλου. Το ίδιο συναίσθημα μου ξυπνά και σήμερα το θερινό σινεμά στο Πάρκο Φλοίσβου. Σίγουρα, τα πράγματα άλλαξαν, όμως το Παλαιό Φάληρο εξακολουθεί να είναι πόλη φιλική στα παιδιά, στις οικογένειες, στους ηλικιωμένους, ιδανικό να δημιουργεί όμορφες αναμνήσεις.

Ποια είναι η αγαπημένη σας βόλτα στην πόλη; Τί σας αρέσει να κάνετε;

Μου αρέσει πολύ να περπατώ στους δρόμους της πόλης μου. Με γεμίζει χαρά το γεγονός ότι πάντα συναντώ φίλους και γνωστούς, οπότε αυτό κάνει μοναδική και διαφορετική την κάθε βόλτα μου. Ίσως θα ξεχώριζα έναν αγαπημένο περίπατο την ώρα του ηλιοβασιλέματος στον Μπάτη, τρώγοντας φρεσκοψημένο καλαμπόκι.

Είστε από τους στενούς συνεργάτες του Δημάρχου. Ποιο είναι το όραμά του για το Παλαιό Φάληρο; 

Οραματίζεται ένα Παλαιό Φάληρο συντονισμένο με τις εξελίξεις και την πρόοδο. Μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, λειτουργική και φιλική για όλους τους δημότες (ενήλικες, παιδιά, ηλικιωμένους, ΑΜΕΑ), και ταυτόχρονα φιλόξενη και  ευχάριστη για τους επισκέπτες της. Μια πόλη με υποδομές, που διευκολύνουν την καθημερινότητα των κατοίκων της, που σέβεται το περιβάλλον και την κληρονομιά της. Μια πόλη με αίγλη, αισθητική, αλλά και ανθρωπιά. Δεν φαντάζεστε πόσες συζητήσεις έχουμε κάνει με τον Γιάννη Φωστηρόπουλο για το όραμα αυτό. Ήμουν παιδί και είμαι μεσήλικας! Τα χρόνια περνούν κι η φιλία του Γιάννη παραμένει ανεκτίμητη, φάρος φωτεινός στις δυσκολίες και έμπνευση, όταν όλα δείχνουν λιγότερο φωτεινά. Αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα η στενή συνεργασία μας, η οποία ακόμα και όταν διαφωνούμε είναι αποτελεσματική. Γι’ αυτό και δεσμεύομαι να υπηρετώ το όραμα του δημάρχου μας, όσα χρόνια και αν περάσουν.