Στον κόσμο της Σίσσυς όλα είναι συμμετρικά. Κάθεται σε πετρόλ σαλόνια και τα μαλλιά της φωτίζονται από τη λάμπα φθορίου που έχει το σιδερένιο της φωτιστικό. Τους κεραμιδί τοίχους που την περικλείουν διακόπτει κάπου ένα μεγάλο παράθυρο για να φαίνονται οι πρασινάδες, τα γιασεμιά και τα μαγαζιά της πολύβουης οδού Καλαμιώτου. Καθώς γελάει στρίβει τσιγάρα και κάπου χάνει το μέτρημα γιατί την έχει συνεπάρει η κουβέντα για ένα βράδυ με τη Μαρίζα. Τότε ήταν πιο μαυρισμένη, αλλά πάντα για εκείνη είναι καλοκαίρι – ή καλύτερα άνοιξη. Η Σίσσυ είναι ένα κορίτσι που φορά άνθη κερασιάς στο κεφάλι και στα χέρια της κρατάει τον κορμό για να τον κάνει ραφιέρα.
Συνέντευξη στην Μελίνα Λορκίδη – Blog / It happened in Athens
Σίσσυ Νικολαΐδη, τι είναι το Art Nouveau;
Xχμμμ, τι είναι, ε; Θα ξεκινήσω λίγο από την αρχή του. Το Art Nouveau ήταν αρχικά ένα διαδικτυακό περιοδικό το οποίο είχε να κάνει γενικά με τις τέχνες, π.χ. ζωγραφική, γλυπτική, installations και φυσικά αρχιτεκτονική και design. Σιγά σιγά ασυνείδητα άρχισα να διώχνω τα διάφορα περιεχόμενα, κρατώντας μόνο την αρχιτεκτονική και το design. Παράλληλα είχα ξεκινήσει τις σπουδές μου στον ΑΚΤΟ, ενώ ο πατέρας μου ασχολούνταν με τις κατασκευές από το 1996. Έτσι, το Art Nouveau εξελίχθηκε ως μια σελίδα αμιγώς για αυτούς τους δύο κλάδους. Και φτάνουμε στο σήμερα, με το Art Nouveau να είναι μια εταιρεία που έχει να κάνει με ειδικές μεταλλικές κατασκευές. H ειδική κατασκευή είναι αυτό ακριβώς που με κερδίζει στον χώρο μου. Το ότι μπορεί να δημιουργηθεί από την πιο απλή καρέκλα που υπάρχει σε ένα σπίτι μέχρι και το πιο περίπλοκο κτίριο. Γιατί όχι;!
Άλλα κοριτσάκια ήθελαν να γίνουν δασκάλες, μπαλαρίνες.. τι συνέβη με σένα; Κάποια στιγμή επιχείρησα να ασχοληθώ με το μπαλέτο, αλλά δεν με κέρδισε ποτέ. Έφτασα μέχρι το σημείο να βάλω τις φουστίτσες μου κι όλα αυτά τα φρουφρού, αλλά παραήμουν αγοροκόριτσο.
Μου ανέφερες τον πατέρα σου. Είσαι κορίτσι του μπαμπά;
Είμαι. Έχω σίγουρα αυτό που λένε «Οιδιπόδειο». Μεγάλη αδυναμία. Αν τυχόν κάνει κάποιο λάθος, δεν μπορώ να τσακωθώ μαζί του. Ούτε να τον «μαλώσω». Και νομίζω το γνωρίζει…
Αυτός που θα παντρευτείς θα του μοιάζει;
Το πιο πιθανό αλλά εδώ που τα λέμε ελπίζω όχι. Καλά, κάτσε να δούμε αν θα παντρευτώ βέβαια.. Γιατί ανοίγουμε μεγάλη κουβέντα!
Βλέπω στο Instagram σου πολλά stories με τη Μαρίζα Ρίζου. Μίλα μου λίγο
γι ́αυτό.
Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής μου. Η Μαρίζα είναι ένας πολύ αγαπημένος
μου άνθρωπος με τον οποίο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή μου πρότεινε να βρεθούμε κι έτσι βάλαμε στο τραπέζι το θέμα «οργάνωση κι εκτέλεση παραγωγής». Στην αρχή τρόμαξα, λέω δηλαδή; Τι πρέπει να κάνω; Δεν μπορούσα να πω με ακρίβεια τι αρμοδιότητες έχω κι αυτό μπορούσε να με τρελάνει. Επειδή όμως είμαι σαν άνθρωπος αρκετά οργανωτικός σε σημείο ψυχαναγκασμού, είπα στον εαυτό μου ΟΚ, το να συντονιστεί ένα live και να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια του, είναι κάτι που θα μπορούσα να το φέρω εις πέρας. Με προσοχή λοιπόν, και με αρκετές – πολλές βασικά – ερωτήσεις, τα καταφέρνω, θέλω να πιστεύω. Αυτό που, ουσιαστικά, σκέφτομαι κάθε φορά είναι πως η Μαρίζα πρέπει να έχει ένα άρτιο live ως προς την παραγωγή, έτσι ώστε να βγει στην σκηνή χωρίς κανένα απολύτως άγχος. Όσο πιο ήρεμη γίνεται. Αυτό κάνω κι αυτό είναι
που μου αρέσει.
Σίσσυ, είσαι ένα φρέσκο και όμορφο κορίτσι. Θεωρείς ότι αυτό είναι κάτι που
σε έχει βοηθήσει;
Χα! Νομίζω ότι μια decent εμφάνιση πάντα προδιαθέτει θετικά. Θα σου πω μια σύντομη ιστορία: ένας καλός μου φίλος και συνεργάτης όταν πρόκειται να με συναντήσει λέει παντού «πάω να βρω την πιο όμορφη μικροσκοπική σιδερού που υπάρχει στην Αθήνα». Κι αυτό το λέει γιατί είναι οξύμωρο που ΕΓΩ έχω τροχίσει, έχω οξυγονοκολλήσει, έχω βάψει και γενικά έχω περάσει από όλα τα στάδια – κάτι που με κάνει χαρούμενη- κι όταν έρχεται ένας πελάτης να ρωτήσει για «σιδερένιες κατασκευές» βλέπει ένα κοντό, αδυνατούτσικο, μικροκαμωμένο κοριτσάκι. Είναι κάπως αστείο.
Θέλω να μου περιγράψεις ένα «ενοχλητικό στο μάτι» σαλόνι. Τι θα σου την
έσπαγε σε αυτό;
Λοιπόν. Πέρασα από διάφορα στάδια. Στην αρχή είχα μίνιμαλ διάθεση. Όλα τα ήθελα λευκά, συμμετρικά. Σιγά σιγά ήθελα να υπάρχουν παντού σίδερα. Μετά ήθελα να υπάρχει παντού ξύλο και πράσινο χρώμα. Ύστερα, μπήκε στη ζωή μου το μπόχο στυλ, οπότε σκεφτόμουν «βάλε κι άλλο χρώμα, ίσως έναν καναπέ πετρόλ ή έναν τοίχο κεραμιδί». Οπότε έχω φτάσει στο σημείο το μόνο που να έχει παραμείνει σταθερό να είναι η συμμετρία. Έτσι η ασυμμετρία με ενοχλεί βαθύτατα, με εξοργίζει. Γενικώς, αν εξαιρέσεις αυτό το κόλλημα που έχω, πλέον είμαι πολύ ευέλικτη και με τα υλικά και με τα χρώματα και με το ύφος.
Τελευταία ερώτηση: Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Όουσιτ! Όου κάτσε, εννοώ. Πολλά δεν είναι τα 10; Εδώ δεν ξέρω πως θα ‘μαι του χρόνου. Σίγουρα, όμως, δε θα είμαι αυτό που είμαι τώρα. Αν θα είμαι κάτι καλύτερο ή χειρότερο, ποιος ξέρει. Επειδή όμως ποτέ δεν μου βγαίνουν οι μακρινοί στόχοι, είναι αυτό που λένε ότι όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια, ο Θεός γελάει, μου έχει συμβεί και είναι να μην σου τύχει. Πλέον βάζω κοντινούς στόχους, σήμερα-αύριο, το πολύ μήνα, και απλά κοιτάζω οι επιλογές μου να κινούνται γύρω από αυτόν τον στόχο. Επομένως, δεν ξέρω πως θα είμαι σε 10 χρόνια και ούτε θέλω να ξέρω. Βγάζω λίγο την ουρά μου απ’ έξω κι απλώς εύχομαι να έχω ψυχική υγεία.
