Αυτές τις µέρες- λίγο ετεροχρονισµένα δε λέω- έκανα ένα συγκλονιστικό τηλεοπτικό ταξίδι. Αποφάσισα να δω «Το νησί».

Αν και είµαι λάτρης των τηλεοπτικών σειρών και έχω δει τις περισσότερες που κυκλοφορούν, σπάνια έχω «κολλήσει» τόσο µε µια σειρά από το πρώτο επεισόδιο. Έκλαψα, γέλασα, περιπλανήθηκα, σε µια εποχή, που η γιαγιά µου ήταν ακόµη παιδί. Παρακολούθησα µια σειρά µε µοναδική ατµόσφαιρα και εξαιρετικές ερµηνείες, που µε τράβηξε τόσο, ώστε να δω 26 επεισόδια µέσα σε 5 µέρες!!!

Συνήθως, από το πρώτο επεισόδιο δεν µπορείς να κρίνεις ένα σίριαλ. Στη συγκεκριµένη περίπτωση όµως, από τα πρώτα 40 λεπτά βρίσκεσαι σε µια άλλη εποχή και µπαίνεις µε µιας στις ζωές αυτών των ανθρώπων τόσο δυνατά που µετά βίας µπορείς να συγκρατήσεις τα συναισθήµατά σου! Μία από τις ωραιότερες και πιο συγκινητικές ιστορίες, µια πραγµατικότητα που στοίχειωσε το πετσί του Έλληνα. Ελληνική παραγωγή, έλληνες ηθοποιοί, ελληνικές εικόνες… που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα ξενόφερτα σίριαλ.

Η ιστορία της Σπιναλόγκα και τα όσα διαδραµατίζονται στο «Νησί» είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους µας. Εγώ όµως, µέσα σε αυτήν την ιστορία ανακάλυψα ένα κρυφό µήνυµα… ήταν σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά το πόσο αχάριστοι και κακοµαθηµένοι έχουµε γίνει όλοι µας. Εισβάλλοντας στις ζωές αυτών των ανθρώπων, σκεφτόµουν συνεχώς τη µιζέρια και την γκρίνια που µας περιβάλλει κάθε µέρα. Παρακολουθώντας τον τρόπο ζωής τους, αντιλαµβάνεσαι  το µεγαλείο τους, καθώς  χωρίς καµία πολυτέλεια, έχοντας τα αµέσως απαραίτητα για την επιβίωσή τους, στη µέση ενός πολέµου και µιας οικονοµικής κρίσης που δεν έχει καµία σχέση µε αυτήν που βιώνουµε σήµερα, δεν έχαναν το χαµόγελο και την ελπίδα. Άνθρωποι µεγαλόκαρδοι και ταπεινοί. Οικογένειες µε αρχές και αληθινή αγάπη. Κι απέναντι, ένα νησί γεµάτο άρρωστους ανθρώπους, χωρίς ρεύµα και νερό, δεκάδες ψυχές αποκοµµένες από τα εγκόσµια, να βρίσκουν κάθε µέρα το κουράγιο για να ζουν… να χαµογελούν… να µορφώνονται… να ερωτεύονται.

Κι η άλλη όψη του νοµίσµατος είναι αυτή που ζούµε εµείς σήµερα. Σίγουρα, οι ανύπαρκτοι κυβερνώντες  και η κατεστραµµένη οικονοµία της χώρας, έχει δυσκολέψει τη ζωή µας σε πολύ µεγάλο βαθµό.  Όµως, σκεφτείτε πόσο καλύτερα περνάµε συγκριτικά µε τη  ζωή που έκαναν οι γονείς µας και ακόµη περισσότερο οι γιαγιάδες και οι παππούδες µας. Έξυπνες συσκευές, έξυπνα αυτοκίνητα, έξυπνα σπίτια… έξυπνοι άνθρωποι χωρίς όµως, βάθος, µια κοινωνία το ίδιο επίπεδη µε τις επιφάνειες των tablet! Ζωές εξαρτώµενες από τον ψυχολόγο και το διατροφολόγο. Σχέσεις παγωµένες, διαζύγια εύκολα, γονείς που «εξαγοράζουν» καθηµερινά µε υλικά αγαθά τα συναισθήµατα των παιδιών τους, έκφραση αισθηµάτων µε smiles και φατσούλες, χωρίς τη δύναµη να κοιτάζουµε πια ο ένας τον άλλο κατάµατα. Μια κοινωνία χωρίς στόχους, χωρίς διεκδίκηση, χωρίς καν φαντασία και εκπλήξεις…

Σκέφτοµαι λοιπόν, ότι σήµερα τελικά δεν µας αρκούν τα όσα διαθέτουµε και θέλουµε συνεχώς όλο και περισσότερα… Αν τα παιδιά µας ζούσαν όµως, µια εβδοµάδα σε εκείνη την εποχή, που οι γονείς τους αγαπούσαν και σέβονταν ο ένας τον άλλο, που η δασκάλα στο σχολείο νοιάζονταν πραγµατικά γι’ αυτά, που η διασκέδαση ήταν µε τους φίλους στην αλάνα και όχι το tablet και το playstation, που το βράδυ στο σπίτι καθόντουσαν γύρω από το τζάκι και έτρωγαν το φαγητό της µαµάς και όχι αυτό της νταντάς…. Τι θα διάλεγαν άραγε;