Περιφερόμενη με το γιο μου σ’ ένα παζάρι, Κυριακή πρωί, επέμενε να με ρωτάει τι είναι εκείνο που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει στη ζωή του, ως επάγγελμα! Τι κι αν είναι μόλις εννιά ετών;

Έχει έντονη προσωπικότητα και μια έμφυτη ευφυΐα που τον κάνει να έχει πολλές φορές αναζητήσεις μεγαλύτερης ηλικίας. «Εσένα τι θα σου άρεσε, Νικόλα μου;» Ήταν η ερώτηση μου… Εκείνος όμως, επέμενε να του υποδείξω τι θα πρέπει να γίνει μεγαλώνοντας!

Για μια στιγμή έκανα ένα αστραπιαίο ταξίδι μέσα από τις εμπειρίες μου, αλλά και τη συναναστροφή μου με πολλούς ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και επαγγελμάτων. Τι θα πρέπει να απαντήσεις στο παιδί σου; Σκέφτηκα όλους εκείνους τους φίλους και γνωστούς που εγκλωβισμένοι στις επιλογές τους πηγαίνουν στη δουλειά τους με την αγωνία της ώρας που θα σχολάσουν, του Σαββατοκύριακου, της άδειας και της κοπάνας. Είναι κι εκείνοι που διψούν για μια θέση δημοσίου, για μια σταθερή καρέκλα και τη μόνιμη, δίχως ευθύνες και προοπτικές ανάπτυξης, εργασία. «Θεέ μου, πόσο βαρετό!», σκέφτηκα. Αν όμως, του αρέσει αυτό; Κι αν αυτό τον κάνει ευτυχισμένο;… Όχι δε γίνεται, δε γίνεται αυτό να τον κάνει χαρούμενο! Δεν μπορεί! Ποιος γεύτηκε την περιπέτεια και μετά απόλαυσε τη στασιμότητα; Σίγουρα οι συνθήκες της ζωής μας μάς επιβάλλουν κι έναν συγκεκριμένο ρυθμό εργασίας, όμως η επιλογή επαγγέλματος και η απόφαση αυτή θα πρέπει να γίνεται μόνο με γνώμονα την αγάπη μας γι’ αυτό που θα κάνουμε. Τότε μόνο θα είμαστε δημιουργικοί και η εργασία μας θα είναι το χόμπι μας. Τότε μόνο θα ζούμε μέσα από αυτό που θα κάνουμε πραγματικά, κι όχι για να εισπράξουμε ένα μισθό στο τέλος του μήνα. «Μαμά θα μου απαντήσεις;». Κάπως έτσι επανήρθα στο παρόν. «Ναι, θα σου απαντήσω», είπα. Κι αυτήν την απάντηση θα ήθελα να μοιραστώ και μαζί σας, γιατί πιστεύω πως πολλά από τα θλιμμένα πρόσωπα γύρω μας, πολλά από τα νευρικά κορναρίσματα, αλλά και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας οφείλεται και στο γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επιλέγουμε να ακολουθήσουμε το επάγγελμα που μας ταιριάζει.

«Θεωρώ πως θα πρέπει να βρεις εκείνο το επάγγελμα που θα μπορείς να ξεκινήσεις να πειραματίζεσαι από τότε που θα είσαι 15. Το επάγγελμα εκείνο που θα ξέρεις, χωρίς την καθοδήγηση κανενός, ποιοι είναι οι καλύτεροι στον κόσμο που το κάνουν και στα κρυφά σου όνειρα θα επιθυμείς μια μέρα να γραφτεί και το δικό σου όνομα δίπλα τους. Σίγουρα όχι μια δουλειά η οποία θα σε ικανοποιεί λόγω “βολέματος” ή ωραρίου. Το επάγγελμα που όταν θ’ αρχίσεις να το σπουδάζεις, την επόμενη μέρα θα διψάς και να το εξασκήσεις. Θα ήθελα να σε δω ξυλουργό, γιατρό, πολιτικό, μελισσοκόμο, πολιτικό μηχανικό, επιστήμονα, ηλεκτρολόγο, αστροναύτη ή ό,τι άλλο θα μπορούσες να φανταστείς, αρκεί στο πέρασμα σου από την τέχνη ή το λειτούργημά σου να αφήσεις κι εσύ ένα αποτύπωμα στην εξέλιξη αυτού του επαγγέλματος. Θα ήθελα όταν θα φεύγεις από μία δουλειά να αγωνίζονται να σε κρατήσουν διότι θα χάνουν κάποιον ικανό κι όχι να σου λένε καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις και μέσα τους να σε “συνοδεύουν” με την φράση “ουδείς αναντικατάστατος”… Δεν ισχύει αυτό, παιδί μου. Υπάρχουν κι αναντικατάστατοι άνθρωποι στις εργασίες. Αυτό θέλω να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Αναντικατάστατος σε ό,τι κι αν κάνεις…».

Με αγάπη Πέτια